Fundacja Grzegorza Biereckiego Kocham Podlasie oraz Stowarzyszenie kulturalno-oświatowe "LOKALNI PL" z siedzibą w Piszczacu serdecznie zapraszają na uroczyste otwarcie muralu poświęconego Żołnierzom Wyklętym – Józefowi Bieleckiemu ps. "Kulik", Stanisławowi Sierocie ps. "Śmiały" i Władysławowi Jasińskiemu ps. "Grab". Jest to już III mural patriotyczny malowany w naszym regionie. Całe wydarzenie objęte jest honorowym patronatem Senatora RP Grzegorza Biereckiego.
Odsłonięcie muralu odbędzie się 29 września 2013 roku o godz. 10.00 na terenie Zespołu Placówek Oświatowych w Piszczacu.
Odsłonięcie muralu poprzedzi msza św. w kościele p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Piszczacu.
Program uroczystości:
- Msza Święta godz. 9.00.
- Uroczysty przemarsz na teren Zespołu Placówek Oświatowych w Piszczacu.
- Odsłonięcie muralu.
- Przemówienia zaproszonych gości.
- Przejście do Sali kolumnowej w Urzędzie Gminy w Piszczacu gdzie odbędzie się część artystyczna i prelekcja wygłoszona przez Pana Mirosława Barczyńskiego – kierownika Muzeum Martyrologiczno-Historycznego w Białej Podlaskiej na temat: „Żołnierze Wyklęci i ich działalność na terenie gminy Piszczac”.
- Uroczystościom będzie towarzyszyć wystawa broni z Muzeum Południowego Podlasia, którą będzie można zwiedzać w sali kolumnowej Urzędu Gminy.
Józef Bielecki ("Kulik", "Stary"), żołnierz AK i WiN. W stopniu kaprala 84 pp z Pińska na Polesiu wziął udział w wojnie 1939 r. W kwietniu 1940 r. przeniósł się z rodziną do Piszczaca (pow. Biała Podlaska). W 1942 r. zaprzysiężony pod pseudonimem "Kulik" do Armii Krajowej w placówce Piszczac w Obwodzie AK Biała Podlaska. W grudniu 1943 r. pracując na stacji w Chotyłowie został zatrzymany przez żandarmerię niemiecką. Osadzony początkowo w więzieniu w Białej Podlaskiej, a następnie przewieziony na Zamek w Lublinie. Stąd został zwolniony w lipcu 1944 r. i pozostał w konspiracji. Poszukiwany przez UB razem z synem Władysławem Bieleckim ("Mikołaj") dołączył w 1945 r. do patrolu bojowego rejonu V Obwodu WiN Biała Podlaska pod dowództwem Wacława Boguszewskiego, a po jego śmierci dowodzonego przez Stanisława Sierotę ("Śmiały"). Przebywał w nim do amnestii 1947 r., sam się nie ujawnił i pod przybranym nazwiskiem "Piotrowski" wyjechał na terem województwa bydgoskiego. Ukrywał się z nieujawnionym synem Władysławem do roku 1948. Następnie dotarł do żony mieszkającej we wsi Dobryń (woj. Łódź). I tu nadal utrzymywał kontakty z konspiracją, wyrabiając sobie, po raz drugi, fałszywy dowód osobisty na nazwisko "Józef Borek". Został zatrzymany 4 lipca 1950 r. przez funkcjonariuszy MO w lesie koło wsi Dobryń. W czasie próby wylegitymowania zranił jednego z funkcjonariuszy, a drugiego śmiertelnie postrzelił zanim został ujęty z raną postrzałową stawu biodrowego. Został przekazany do dyspozycji WUBP w Lublinie w listopadzie 1950 r. Umieszczono go w więzieniu w Białej Podlaskiej i po prawie rocznym uwięzieniu i przesłuchaniach połączonych z biciem i wymyślnymi torturami, ostatecznie w sierpniu 1951 r. sformułowano przeciwko niemu akt oskarżenia obciążający aż w 39 punktach. Rozprawa WSR w Lublinie na sesji wyjazdowej w Białej Podlaskiej odbyła się 24-26 września 1951 r. Zapadł wyrok śmierci utrzymany w mocy przez Najwyższy Sąd Wojskowy w Warszawie, a Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa faski wobec oskarżonego. Wyrok został wykonany 19 grudnia 1951 r. w podziemiach więzienia na Zamku w Lublinie. Po aresztowaniu ojca – Władysław Bielecki ("Mikołaj") nadal się ukrywał na terenie województwa bydgoskiego. Aresztowany został na początku stycznia 1952 r. Rozprawa odbyła się w WSR w Bydgoszczy 14 czerwca 1952 r. Sąd wymierzył mu łączną karę śmierci, z utratą praw obywatelskich i przepadkiem całego mienia. Tak, jak w przypadku ojca Najwyższy Sąd Wojskowy wyrok zatwierdził, a wobec nieskorzystania z prawa łaski przez Bieruta, został on wykonany 24 października 1952 r. w Bydgoszczy. Syn przeżył ojca o niecały rok.
Kpr. WP/ppor. cz. w. Stanisław Sierota („Śmiały", "Wiesław"). W roku 1931 przybył z rodzicami na Podlasie i zamieszkał w Trojanowie, a po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej i po okresowej pracy na lotnisku wojskowym w Małaszewiczach, zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej w roku 1937. Otrzymał przydział do 15 Pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu. W 1938 r., po ukończeniu szkoły podoficerskiej awansowany do stopnia kaprala, podjął zawodową służbę wojskową. Uczestnik wojny 1939 r. w szeregach Armii "Poznań" po bitwie nad Bzurą wziął udział w obronie Warszawy. Po ucieczce z niewoli niemieckiej, wrócił do rodzinnego domu. 23 kwietnia 1941 r. złożył przysięgę konspiracyjną w ZWZ. Wówczas otrzymał przydział do komendy rejonu V Obwodu ZWZ Biała Podlaska. Wspólnie z komendantem rejonu — st. wachm. Stanisławem Lewickim ("Rogala") i jego zastępcą — ppor. Mieczysławem Szulcem ("Stary") jako członek komendy organizował sekcje bojowe i placówki terenowe ZWZ-AK. Od połowy 1943 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy bojówki rejonowej i brał udział w różnych akcjach wojskowych współdziałając z Kedywem Obwodu AK Biała Podlaska. W kwietniu 1944 r., z kilkoma żołnierzami z rejonu, został skierowany do oddziału partyzanckiego OP I/34 AK pod dowództwem por. Stefana Wyrzykowskiego ("Zenon"). Brał udział w walkach z Niemcami, m.in. w rejonie Łosic, Miedzyrzeca Podlaskiego i Białej Podlaskiej. Po zakończeniu akcji "Burza" wziął udział w koncentracji odtwarzanego 34. pp AK (9. Podlaska DP Piechoty AK) w końcu lipca 1944 r, w okolicach Białej Podlaskiej. Po rozbrojeniu i rozwiązaniu 11 sierpnia 1944 r. zgrupowania, wrócił do Piszczaca i ukrywał się przed grożącym mu aresztowaniem ze strony NKWD i UB. W okresie od września 1944 r. do kwietnia 1947 r. był żołnierzem podziemia antykomunistycznego. Początkowo był dowódcą patrolu bojowego rejonu, a od lipca 1946 r. pełnił funkcję komendanta rejonu V Obwodu WiN Biała Podlaska. W kwietniu 1947 r. ujawnił się w PUBP Biała Podlaska zdając posiadaną broń i amunicję. W latach 1947-1949 pracował dorywczo jako robotnik. W marcu 1949 r. został aresztowany przez "bezpiekę" w Białej Podlaskiej pod zarzutem posiadania broni. Wyrokiem WSR z Lublina na sesji wyjazdowej w Białej Podlaskiej 5 sierpnia 1949 r, został skazany na 2 lata pozbawienia wolności. Przebywał w zakładach karnych w Białej Podlaskiej, Lublinie i Koronowie. W roku 1951 r. został zwolniony z więzienia, był nadal szykanowany przez UB, nie mógł znaleźć stałej pracy. Wyjechał do Gdańska i tam pracował jako robotnik budowlany. Równocześnie uczył się w wieczorowej szkole średniej i zdał maturę w 1955 r.
St. sierż. WP/chorąży AK Władysław
Jasiński ("Grab"). Zaprzysiężony do Polskiej Organizacji Wojskowej w czasie I wojny
światowej. Ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego w 1918 r. W
szeregach 35 pp brał udział w walkach z bolszewikami w latach
1919-1920. We wrześniu 1939 r. walczył z Niemcami w 34. pp na
Pomorzu. Byt dwukrotnie ranny oraz kontuzjowany. Po rozbiciu pułku
ukrywał się w Borach Tucholskich. 8 października dostał się do
niewoli niemieckiej. Był więziony w Świecku, skąd został
zwolniony w grudniu 1939 r. Po przybyciu do Białej Podlaskiej
nawiązał kontakt z kolegami z punktu. W styczniu 1940 r. wstąpił
do SZP. W 1941 r. objął stanowisko kwatermistrza oddziału
specjalnego ZWZ -Związku Od wetu (ZO), podlegającego komendzie
Inspektoratu Rejonowego ZWZ-AK "Radzyn". W maju 1943 r. został
wyznaczony na stanowisko zastępcy komendanta rejonu VII (m. Biała
Podlaska) Obwodu AK Biała Podlaska. Równocześnie był instruktorem
w konspiracyjnej Szkole Podchorążych i Podoficerów AK w
Małaszewiczach. W październiku 1943 r. został przeniesiony do
rejonu VII Obwodu AK Biała Podlaska, w którym był zastępcą
komendanta i szefem Szkoty Podoficerskiej AK w Romanowie. W szkole
tej byt także wykładowcą i instruktorem. Podczas akcji "Burza"
był dowódcą 9. kompanii 34. pp AK. Po wejściu Armii Czerwonej i
rozbrojeniu oraz rozwiązaniu w sierpniu 1944 r. 34. pp AK uniknął
internowania przez NKWD pozostając w konspiracji antykomunistycznej.
We wrześniu 1944 r. został komendantem rejonu IV Obwodu AK, a w
1946 r. – komendantem podobwodu WiN krypt. "Bug" obejmującego
rejony III, IV i V. W latach
1945-1946 wraz z rodziną mieszkał we wsi Dobryń (powiat Biała Podlaska). W kwietniu 1947 r., w związku z ogłoszoną
amnestią, ujawnił się w Białej Podlaskiej. Nie dowierzając
zapewnieniom władz bezpieczeństwa, nadal ukrywał się na terenie
Białej Podlaskiej i w okolicach Garwolina. Zmarł 2 listopada 1953
r. w szpitalu powiatowym w Garwolinie. Został pochowany na koszt
szpitala pod fałszywym nazwiskiem "Jan Wandor". Jego
doczesne szczątki zostały ekshumowane i uroczyście pochowane we
wrześniu 1995 r. w rodzinnym grobowcu na cmentarzu rzymskokatolickim
przy ul. Janowskiej w Białej Podlaskiej.
