upamiętnienia. Kwiaty pod pomnikiem składają polski prezydent i
rosyjski premier. Prowadzący uroczystość, w ukłonie dla rosyjskich
gości, czyta słowa wypowiedziane w lipcu 1920 r przez gen. Piotra
Wrangla, Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Południa Rosji, następcę
gen. Antona Denikina:
Można różnie oceniać ustroje polityczne,
można być skrajnym republikaninem, socjalistą, a nawet marksistą, ale
nie sposób nie dostrzec, że tak zwana republika sowiecka jest przykładem
najbardziej tyrańskiego, złowieszczego despotyzmu, pod którego uciskiem
ginie Rosja, i nawet jej nowa, jakoby rządząca klasa robotnicza
wdeptana jest w ziemię, jak cała reszta społeczeństwa […]. Tylko
ludzie ślepi i nieuczciwi mogą uważać nas za
reakcjonistów. My walczymy o wyzwolenie narodu spod jarzma, jakiego nie
znano w najbardziej ponurych okresach naszej historii […] my doskonale
wiemy, że nasza wojna domowa ma światowe znaczenie. Jeśli nasza ofiara
pójdzie na marne, to społeczeństwo europejskie, europejska demokracja
będzie musiała sama bronić swoich kulturowych i politycznych zdobyczy
przed uskrzydlonym zwycięstwami wrogiem cywilizacji.
Generał Piotr Nikołajewicz Wrangel, głównodowodzący Siłami Zbrojnymi Południa Rosji.
Naszych
rodaków zgromadzonych pod pomnikiem rosyjskich antykomunistów,
towarzyszy broni żołnierza polskiego z wojny polsko-bolszewickiej,
ogarnia wówczas refleksja jak prorocze były to słowa. Bo przecież
niespełna dwadzieścia lat po zwycięstwie z 1920 roku,
dokładnie 17 września 1939 roku, efekty polskiej wiktorii, w ponoć
jednej z osiemnastu bitew decydujących o losach świata,
przestały mięć jakiekolwiek praktyczne znaczenie, odchodząc już na
wieki wyłącznie do świata wspomnień o dniach chwały polskiego oręża.
Prowadzący celebrę dalej czyta słowa gen.Wrangla:
Dopóki w Rosji
nie zostanie ustanowiona prawdziwa władza państwowa, oparta na
potwierdzonych wiekowymi dociekaniami rozumu ludzkiego zasadach
praworządności, zagwarantowania praw osobistych i majątkowych, z pełnym
poszanowaniem międzynarodowych zobowiązań, w Europie nigdy nie zapanuje
pokój. Nie można będzie podpisać żadnego gwarantującego cokolwiek
porozumienia i w niczym się ze sobą dogadać.
Uczestnicy uroczystości, słuchając tych słów, myślą wtedy: „Jaka to
ulga, że w Rosji zapanowała wreszcie wymarzona przez Wrangla władza, że
zamordowanie znacznej części narodu czeczeńskiego, napaść na gruzińskie
terytorium i bombardowanie gruzińskich osad w sierpniu 2008
roku, zabójstwo Anny Politkowskiej w dniu 7 października 2006 roku (na
marginesie: 7 października to dzień urodzin premiera Putina), zabójstwo
Aleksandra Litwinienki dokonane w centrum Londynu w listopadzie 2006
r., los Chodorkowskiego, wysadzenie w powietrze samochodu z byłym
prezydentem Czeczenii Zelimchanem Jandarbijewem w stolicy Kataru,
Dausze, w lutym 2004 roku, przepisy rosyjskiego systemu prawnego służące
legitymizacji wymienionych mordów w Londynie i Katarze, czy
zaprzeczanie temu, że mord katyński nosił znamiona ludobójstwa to
przeszłość, od której aktualne rosyjskie władze jednoznacznie się
odcinają i którą w sposób zdecydowany i bez żadnych niedomówień
potępiają”…. „Jak dobrze, że tego dożyliśmy” – myślą sobie…
Na razie to tylko marzenia. Mogą się spełnić albo nie spełnić. W
każdym razie na zarysowany powyżej pomysł upamiętnienia Rosjan
walczących za naszą wolność przeciwko Armii Czerwonej w lecie 1920 r.,
pomysł pozwalający w procesie ocieplania stosunków polsko-rosyjskich
odwołać się do prawdziwej historii, udzielam naszym politykom, będąc
upoważniony do tego przez Kazimierza Krajewskiego, bezpłatnej licencji.
A czy strona rosyjska, gdyby taki pomnik został wzniesiony, przyjmie
polską inicjatywę z uznaniem, czy nie odbierze jej jako prowokację
obliczoną na zniweczenie wiatru odnowy wiejącego – jak twierdzą
osobistości polskiego życia publicznego, a one na pewno widzą więcej i
wiedzą lepiej od szarych zjadaczy chleba, z których większość ma pewne
trudności z rozpoznaniem realnych symptomów ocieplenia wzajemnych
stosunków – od murów Kremla w kierunku Warszawy?
Mam nadzieję, że
odniesie się do niej pozytywnie. Wszak pomysł mieści się w kanonie
aktualnej narracji historycznej władz rosyjskich, trafnie
zdiagnozowanej przez red. Skwiecińskiego w przywołanym wcześniej tekście
Na Placu Czerwonym być trzeba, odwołuje się do braterstwa broni, tak
przecież cenionego na Kremlu, i dobitnie pokazuje, że komunizm był
śmiertelnym wrogiem zarówno narodu rosyjskiego jak i polskiego, z czym
nikt przy zdrowych zmysłach nie powinien chyba polemizować.
Tak
czy inaczej, Borysa Sawinkowa i innych Rosjan-antykomunistów, którzy
walczyli u boku żołnierza polskiego w letnich tygodniach kampanii 1920
roku, czas uczcić!
PS. Tekst ten powstał na przełomie maja i czerwca 2010 r. Kiedy kończyłem pracę nad nim, nie sądziłem, że rzeczywistość tak szybko, bo w ciągu niecałych trzech miesięcy, dopisze smutny epilog do jego głównych wątków. Mam na myśli, rzecz jasna, podjętą przez naszą władzę wykonawczą, jak się wydaje na polecenie Kancelarii Prezydenta RP, inicjatywę upamiętnienia pomnikiem nagrobnym 22 żołnierzy Armii Czerwonej, poległych w czasie szturmu na Warszawę w 1920 roku, spoczywających na cmentarzu w Ossowie. Pomnik zatem już stoi, uroczystość będzie, choć jeszcze nie wiadomo kiedy, tyle że nie Sawinkowa i Jego towarzyszy upamiętniliśmy, ale bolszewików.
Bardzo okazały pomnik w Ossowie wybudowany na mogile bolszewików poległych podczas wojny 1920 r., sfinansowany ze środków Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
Jak sądzę właściwą i pełną ocenę tego faktu przedstawił prof. Andrzej Nowak w opublikowanym na łamach „Rzeczpospolitej” artykule Ossów to rosyjski Katyń?, do którego lektury serdecznie zachęcam. Ze swojej strony chcę zwrócić uwagę na dwa aspekty ostatnich wydarzeń na cmentarzu w Ossowie, które jak sądzę, są znakomitą ilustracją dla głównej tezy mojego tekstu, iż grzęźniemy w głębokiej zapaści semantycznej i poruszamy się w chaosie pojęciowym. Przede wszystkim okazało się, że grób czerwonoarmistów można zbezcześcić, czy – jak kto woli – sprofanować, malując na nim czerwoną gwiazdę, czyli symbol pod jakim żołnierze ci walczyli i zginęli. Do takiego incydentu bowiem doszło, co było jednym z powodów odłożenia zaplanowanej na 15 sierpnia br. ceremonii odsłonięcia pomnika. To tak, jakby uznać, że grób żołnierza polskiego można sprofanować malując na nim orzełka z koroną.
Uznanie, że w opisanych sytuacjach doszło do profanacji jest możliwe wyłącznie w warunkach przyjęcia za obowiązujące symboli – pojęć przeciwstawnych prawdzie. A taką właśnie symbolikę – w postaci krzyża prawosławnego – przyjęto dla upamiętnienia w Ossowie. Może więc warto, znów z powodu elementarnego przywiązania do faktów, przypomnieć, że Cerkiew prawosławna w pierwszych latach po rewolucji bolszewickiej występowała jako otwarty wróg bolszewizmu, oraz że 19 stycznia 1918 roku jej patriarcha Tichon rzucił anatemę na bolszewików, ogłaszając co następuje:
Mocą użyczonej Nam przez Boga władzy, wzbraniamy wam Sakramentów Chrystusowych i rzucamy na was anatemę, o ile nosicie jeszcze imiona chrześcijańskie, i chociażby przez urodzenie swe tylko, do Cerkwi Prawosławnej należycie. [Józef Mackiewicz, „Zwycięstwo prowokacji”].
Przeciwnikiem wojsk polskich w wojnie 1920 r. była Armia Czerwona, a szerzej bolszewicy, czyli wszyscy popierający wprowadzenie leninowskiej wersji komunizmu w Rosji. Jak wyglądało takie wprowadzenie widzimy na zdjęciu, przedstawiającym „laicyzację” jednego z klasztorów prawosławnych [fot. www.ioh.pl].
Warto wspomnieć również i to, że gdy owych 22 bolszewików, którzy znaleźli śmierć z rąk żołnierza polskiego pod Ossowem i zostali pochowani na miejscowym cmentarzu, maszerowało w szeregach Armii Czerwonej żeby „wziąć” Warszawę, co miało umożliwić Leninowi i spółce zainstalowanie bolszewizmu w Europie zachodniej, czyli zniszczenie cywilizacji zachodnioeuropejskiej, zbudowanej przecież na fundamencie chrześcijaństwa, na Krymie walczyły jeszcze oddziały białych Rosjan pod ogólną komendą gen. Wrangla. Jego słowa o wrogach cywilizacji przypomniałem w swoim tekście.
Prawda jest taka, że o czerwonoarmistach pochowanych w Ossowie nie wiemy nic ponadto, że byli elementem potężnej siły, która szła na Warszawę, na zachód, żeby zniszczyć, podeptać wszystko co było drogie naszym przodkom, a wiarę chrześcijańską w pierwszej kolejności. Wiemy również, że ich rodacy przywiązani do starego porządku, czyli rzeczywistości szanującej chrześcijaństwo, byli wtedy po drugiej stronie barykady, walcząc u boku żołnierza polskiego bądź w szeregach Wrangla. Zdobienie mogiły żołnierzy bolszewickich pochowanych na cmentarzu w Ossowie pomnikiem, którego najważniejszym elementem jest krzyż prawosławny, stanowi zatem poważne zafałszowanie w przestrzeni symbolicznej i prowadzi niektórych do absurdalnego wniosku, że symbol czerwonej gwiazdy narysowany na mogile przez przeciwników tego upamiętnienia należy rozpoznawać jako akt profanacji, a nie przypomnienie z czym i po co żołnierze ci przyszli na ziemię, w której zostali pochowani.
Tak, oparte na deformującej prawdę narracji historycznej stosunki
postpeerelowsko – postsowieckie, przepraszam: oczywiście polsko –
rosyjskie mają się coraz lepiej. Grozą wieje…
Zwłoki żołnierzy polskich rozbrojonych przez bolszewików i rozsiekanych szablami w okolicach Warszawy latem 1920 r. Oprawcy na ogół rozrąbywali schwytanych szablami: puszczali ich w pole i urządzali „polowanie na ludzi”. Czasami nabijali oficerów na pal lub, gdy było nieco więcej czasu, stosowali wymyślne tortury. Raport z 8 czerwca 1920 roku spod wsi Zamosze i Zawidno, gdzie walczył 32. Pułk Piechoty: „Po odparciu wroga i przywróceniu starych pozycji znaleziono [jeńców] z rozprutymi brzuchami, powyrywanymi wnętrznościami, porąbanymi czaszkami, pokłutymi pachwinami, poprzestrzeliwanych kulami dum-dum. […] Mózg porąbany leżał obok trupa”... czytaj więcej>
Zwłoki żołnierzy polskich z 4 armii wziętych do niewoli przez bolszewików i żywcem zakopanych pod Słonimiem w 1920 r. czytaj więcej>
Ręka oficera Wojska Polskiego żywcem zakopanego przez bolszewików na Wołyniu.
O zapaści semantycznej… i Białych Rosjanach – część 1/4>
Strona główna>