"Żołnierze Wyklęci" odznaczeni w 59. rocznicę skazania ich na karę śmierci
Po uroczystościach w dn. 11.11.2007 r., w których odznaczeni zostali (w większości pośmiertnie) "Łupaszka", "Młot", "Huzar" oraz spora grupa ich podkomendnych, Prezydent RP Lech Kaczyński w dn. 15.11.2007 r. odznaczył pośmiertnie kolejną grupę "Żołnierzy Wyklętych". 
Za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej odznaczeni zostali:
Mjr Hieronim Dekutowski „Zapora”
KRZYŻEM WIELKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI
a także sześciu jego podkomendnych:
Kpt. Stanisław Łukasik ps. Ryś"
KRZYŻEM KOMANDORSKIM Z GWIAZDĄ ORDERU ODRODZENIA POLSKI
Por. Roman Groński ps. "Żbik"
Por. Edmund Tudruj ps. "Mundek"
KRZYŻEM KOMANDORSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI
Por. Jerzy Miatkowski ps. "Zawada"
Por. Tadeusz Pelak ps. "Junak""
Por. Arkadiusz Wasilewski ps. "Biały"
KRZYŻEM OFICERSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI
Mjr Hieronim Dekutowski „Zapora”, uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., 17 września przedostał się na Węgry. Tam został internowany lecz zdołał uciec i przedostać się do Francji. Walczył w kampanii francuskiej 1940 r. Po kapitulacji Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. W 1942 r. zgłosił się na ochotnika na przeszkolenie dywersyjne do pracy w kraju. Jako „cichociemny” został zrzucony w nocy z 16 na 17 września 1943 r. Otrzymał przydział do Kedywu AK Lublin. W 1945 r. objął dowództwo grupy dywersyjnej na Lubelszczyźnie. Po ujawnieniu się żołnierzy swojego oddziału, próbował bezskutecznie przedostać się na Zachód. Po tej nieudanej próbie znów podjął walkę, tym razem w ramach WiN. Był dowódcą oddziałów partyzanckich w Inspektoracie Lublin. W 1947 r. podjął kolejną próbę przedostania się na Zachód. W wyniku prowokacji UB został aresztowany i po ciężkim śledztwie skazany 15 listopada na siedmiokrotną karę śmierci. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski.
Kpt. Stanisław Łukasik „Ryś”, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r., następnie w konspiracji. Od 1942 r. w AK. Był podoficerem wyszkolenia I rejonu Obwodu Lublin – powiat. Od stycznia 1944 r. był dowódcą plutonu w składzie 9 pułku piechoty AK. Zorganizował wiele akcji, wśród których najsłynniejszą było odbicie więźniów na Majdanku. W lipcu 1944 r. został rozbrojony przez Sowietów i po powrocie do domu aresztowany przez NKWD. Uciekł jednak z aresztu. Utworzył oddział, który podporządkował się „Zaporze”. Wraz z Hieronimem Dekutowskim podjął nieudaną próbę przedostania się na Zachód.
Por. Roman Groński „Żbik”, od listopada 1943 r. ukrywał się, obawiając się wywózki na roboty do Niemiec. W marcu 1944 r. wstąpił do oddziału „Zapory”. Brał udział m.in. w akcjach na transporty niemieckie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich nadal służył u „Zapory”. Brał udział w akcji odbicia ze szpitala żołnierza pilnowanego przez milicjantów. W 1946 r. został dowódcą grupy likwidacyjnej, a potem dowódcą jednego z pododdziałów.
Por. Edmund Tudruj „Mundek”, podczas okupacji niemieckiej zdał maturę na tajnych kompletach. W 1941 r. wstąpił do organizacji konspiracyjnej. Po ukończeniu tajnej podchorążówki walczył w oddziale Stanisława Łukasika „Rysia”. Po wkroczeniu wojsk sowieckich jego oddział został rozwiązany a on sam podjął pracę na kolei. Został jednak aresztowany i wywieziony do obozu pod Moskwą, gdzie przebywał do 1946 r. Po powrocie do kraju znów wstąpił do oddziału „Rysia”.
Por. Jerzy Miatkowski „Zawada” – adiutant „Zapory”, od 1943 r. w AK. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Po jego upadku znalazł się w obozie Lamsdorf. Do kraju powrócił w grudniu 1945 r. Wstąpił do oddziału „Zapory”. W lipcu 1946 r. został adiutantem Hieronima Dekutowskiego. Ujawnił się w wyniku amnestii z 1947 r. Zdecydował się jednak na próbę ucieczki na Zachód, podczas której został aresztowany.
Por. Tadeusz Pelak „Junak”, od 1941 r w ZWZ-AK. Był żołnierzem Kedywu Okręgu AK-Lublin. Jesienią 1943 r. znalazł się w oddziale „Zapory”. Brał udział m.in. w akcji rozbicia więzienia w Opolu Lubelskim. Został aresztowany w 1946 r. lecz uwolnił się w wyniku walki, w której zginęło trzech milicjantów.
Por. Arkadiusz Wasilewski „Biały”, podczas okupacji niemieckiej został wywieziony na roboty do Niemiec. Zdołał stamtąd uciec i w 1943 r. wstąpił do oddziału AK. W sierpniu 1944 r. zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej. Został skierowany do szkoły podoficerskiej KBW. Uciekł jednak z wojska i wstąpił do oddziału „Zapory”. Ujawnił się podczas amnestii, lecz został aresztowany. Przeszedł ciężkie śledztwo. Zwolniono go z powodu braku dowodów winy. Ponownie wstąpił do oddziału partyzanckiego.
Wszyscy zostali aresztowani w Nysie podczas nieudanej próby przedostania się na Zachód, która okazała się być prowokacją UB. 15 listopada 1948 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie orzekł karę śmierci. Wyrok wykonano 7 marca 1949 r.
Źródło: www.prezydent.pl